3 بیماری پوستی مادرزادی یا ارثی در سگ‌ها
درست مانند انسان‌ها، سگ‌ها نیز مستعد ابتلا به انواع بیماری‌های پوستی هستند. در این مقاله درباره‌ی سه مورد از این بیماری‌ها و نژادهای مستعد به آنها صحبت می‌کنیم.
1- ویتیلایگو یا پیسی
این بیماری ارثی است اما معمولا در نوزاد یا توله‌های بسیار جوان دیده نمی‌شود و پس از بلوغ خود را نشان می‌دهد. سگ‌های مبتلا دچار لکه‌های سفید پوستی شده که گاهی اوقات بر روی مو و پنجه نیز تاثیر می‌گذارند.
بیشتر لکه‌ها روی صورت، به خصوص روی پوزه یا اطراف چشم هستند. از دست دادن رنگ ممکن است با شدت‌های مختلفی ظاهر شود و از بین برود. پیسی در برخی از نژادها، به ویژه در رتوایلرها دیده می‌شود. بهبودی کامل غیرممکن نیست اما نادر است. پیسی هیچ مشکل دیگری برای سلامتی ایجاد نمی‌کند.
هیچ درمانی برای این بیماری در دسترس نیست و درمان‌های مورد استفاده در افراد مبتلا به پیسی قابل استفاده برای حیوانات نیستند.
بیشتر لکه‌ها روی صورت، به خصوص روی پوزه یا اطراف چشم هستند. از دست دادن رنگ ممکن است با شدت‌های مختلفی ظاهر شود و از بین برود. پیسی در برخی از نژادها، به ویژه در رتوایلرها دیده می‌شود. بهبودی کامل غیرممکن نیست اما نادر است. پیسی هیچ مشکل دیگری برای سلامتی ایجاد نمی‌کند.
هیچ درمانی برای این بیماری در دسترس نیست و درمان‌های مورد استفاده در افراد مبتلا به پیسی قابل استفاده برای حیوانات نیستند.
2- آلوپشیا
سگ‌ها ممکن است کاملا یا مقداری بدون مو به دنیا بیایند. آلوپشیا (طاسی) هم ممکن است در طول زندگی سگ ایجاد شود. این بیماری می‌تواند با دندان، پنجه، چشم غیرعادی یا مشکلات اسکلتی و سایر اختلالات رشد همراه باشد. نژادهای بی‌مو (مکزیکن هیرلس، چاینیز کرستد، آمریکن هیرلس تریر) با این خصوصیات پرورش داده شده‌اند. آلوپشیا ممکن است در بسیاری از نژادهای سگ، اغلب در نرها، رخ دهد. بسیاری از سگ‌های مبتلا، از جمله بیشتر نژادهای بی‌مو، دارای طاسی تکه تکه یا منطقه‌ای و همچنین بدفرمی دندان هستند. تمام حیواناتی که رشد موهایشان غیرطبیعی است، مستعد گرفتگی، عفونت و التهاب فولیکول‌های مو هستند.
در سگ‌ها چندین نوع اختلال فولیکول‌های مو وجود دارد. سندرمی به نام آلوپشیا کالر دیلوشن (کم شدن رنگ‌دانه‌ها) مربوط به ژنی است که موهای سیاه یا قرمز را به رنگ آبی، بژ یا مازویی تبدیل می‌کند. این سندرم بیشتر دوبرمن پینچرها را تحت تاثیر قرار می‌دهد اما در داشهوندهای مو کم‌رنگ، گریهاند، ویپت، یورکشایر تریر، ژرمن شپرد، لابرادور رتریور نقره‌ای و سگ‌های سه‌رنگ نیز دیده می‌شود. سگ‌های مبتلا با پوشش‌های معمولی متولد می‌شوند، اما تا قبل از یک سالگی دچار التهاب فولیکول‌های مو و ریزش موی پیشرونده در نواحی آبی یا مازویی رنگ می‌شوند.
دیسپلازی یا رشد غیرطبیعی فولیکول‌های موی سیاه از سنین زودتر اتفاق میفتد و با ریزش موی شدیدتر در سگ‌های سیاه و سفید همراه است. این بیماری اندکی پس از تولد به وجود آمده و فقط نواحی سیاه رنگ را تحت تاثیر قرار می‌دهد. این سندرم بیشتر در نژاد پاپیلون و بیردد کولی‌ها رایج است و نژاد لارج مانسترلندر نیز ممکن است آن را به ارث ببرد.
در سگ‌ها چندین نوع اختلال فولیکول‌های مو وجود دارد. سندرمی به نام آلوپشیا کالر دیلوشن (کم شدن رنگ‌دانه‌ها) مربوط به ژنی است که موهای سیاه یا قرمز را به رنگ آبی، بژ یا مازویی تبدیل می‌کند. این سندرم بیشتر دوبرمن پینچرها را تحت تاثیر قرار می‌دهد اما در داشهوندهای مو کم‌رنگ، گریهاند، ویپت، یورکشایر تریر، ژرمن شپرد، لابرادور رتریور نقره‌ای و سگ‌های سه‌رنگ نیز دیده می‌شود. سگ‌های مبتلا با پوشش‌های معمولی متولد می‌شوند، اما تا قبل از یک سالگی دچار التهاب فولیکول‌های مو و ریزش موی پیشرونده در نواحی آبی یا مازویی رنگ می‌شوند.
دیسپلازی یا رشد غیرطبیعی فولیکول‌های موی سیاه از سنین زودتر اتفاق میفتد و با ریزش موی شدیدتر در سگ‌های سیاه و سفید همراه است. این بیماری اندکی پس از تولد به وجود آمده و فقط نواحی سیاه رنگ را تحت تاثیر قرار می‌دهد. این سندرم بیشتر در نژاد پاپیلون و بیردد کولی‌ها رایج است و نژاد لارج مانسترلندر نیز ممکن است آن را به ارث ببرد.
3- سندرم اهلرز دانلوس
سندرم اهلرز دانلوس، بیماری است که در آن پوست قادر به تولید کلاژن کافی نیست. درست مانند انسان‌ها، این مشکل باعث شل شدن، کشیدگی، شکنندگی پوست و اختلالات مفصلی در سگ‌ها می‌شود. زخم‌ها خیلی دیر بهبود می‌یابند، پوست از بدن آویزان می‌شود و ممکن است دچار کیست و کبودی شود. سگ‌های مسن‌تر دچار چین و چروک‌های آویزان پوست و زخم‌های بسیاری خواهند شد و برخی از آنها مشکلات مفصلی و چشمی نیز خواهند داشت. تشخیص آن بر اساس علائم قابل مشاهده و بافت برداری برای ارزیابی ساختار کلاژن است. دامپزشک باید از میزان کشش پذیری پوست برای تشخیص سندرم استفاده کند. گزارش‌هایی مبنی بر بهبود سگ‌های مبتلا با مکمل‌های ویتامین C وجود دارد. دامپزشک پس از تشخیص و معاینه، می‌تواند تعیین کند که چنین مکمل‌هایی به پت شما کمک خواهد کرد یا خیر.
